போராடும் வாழ்க்கையில்
தடைபோட்டே
நிறுதிய தோல்வியில்
தடுமாறும் மனதினை
தடுதிடும் இசையெடுத்து தூங்க
தோழன் மடியால்
விதியேடு விளையாடவும்
பிடிக்கின்றது முதுமையிலும் !!
மீண்டும் மொழியேடு
காதலும் பூக்கின்றது
அழகான போராட்டக்கடல் மீனாகின்றேன்
விதியேட தூண்டிலில் சிக்கியே!!!
விதையாய் விழுந்த கனவு
விளையாடிடு என்னேடு
விருப்பமே இல்லாமல்
திண்டாது உறவு
அடுத்த அந்தியாதை
அழகாய் தொடங்கு விதி
விதியின் கையில்
பொம்மையாய் நான்
விழுந்த தெருவில் அழிந்த கனவு
விதியின் வடிவெடுக்கு தானாய்!!
அழிவதே எழுதே இறைவன் எழுதிய
நாட்காட்டியின் எழுதியே முடிவான பக்கம்!!!
பூக்களின் பனித்துளி
விழும் வரைபனித்துளியேடு காதல்
பருகிடும் சூரியன்
தாகம் உள்ளவரை நீரோடு காதல்
பூமிக்கு மழைத்துளியின்
தேவையால் மழையோடு காதல்
தேடிய உடல் அழகினேடு
சேர்ந்தே பிறக்கவும் இறக்கம் காதல்
பூவைத்தீ சுட்டுவிட்டால்
வண்டிற்கு தேனேடு காதல்
கல்லறையுமில்லையென்றால்
காகிதம் குப்பையேடு காதல்
மண்ணிலுள்ள உயிருக்கு மட்டும்
மண்ணில் இல்லா மரணமே காதல்!!!
ஒற்றைபெண்ணாய்
பிறந்ததில் இந்தனை தவரா
எத்தனை நாட்கள் இங்கே
சுத்தமாய் தொலைந்தே போச்சி
எந்தனை தடைகள்
என் முன்னே எழுந்திட முடியா
எரிமலையாய் எழுகின்றது
உன்னால் முடியாதென
உச்சரிக்கும் ஓலியின் சத்தமே
என் உறக்கத்தை பறிக்கின்றது
இருந்தும் பாதம் முன்னே வைக்கின்றேன்
பின்னே என்னை வைத்தே!!!
வெண்பனி ஒன்றை
கொட்டினாபோல்
முன்னே சென்றவள்
பின்னே நடந்தவரை
சட்டென திரும்பி பார்த்தாள்
அழகில் சாத்திரங்கள் விழுந்தது
அவள் காலடியில் !!!
பெண்ணின் அழகிற்க்கு முன்
எந்த கட்டுக்குள்ளும் ஆண்மையை
கட்டிவைத்திட முடியா வரமே
மண்ணில் அழகிய பெண்மை!!!
வெற்றி வேண்டுமா!!!
உண்மையற்ற உருவம் கொள்
பொய்களேடு உறவாய் பிறந்திடு
நிமிடத்திற்க்கு நிமிடம்
எமாற்றகற்றுக்கொள்
இல்லாத ஒன்றை இருப்பதாய்
நடித்திடு
வறுமையை மறைத்து ஆடம்பரமாய்
வாழகற்றுக்கொள்
உயர்ந்த எண்ணங்களை
அழித்த சுயநலமாய் சிந்தனை செய்
கொடுத்திடமலே கொடுத்தாய்
விளம்பரம் செய்
கோவிலை கண்டால் அச்சம்கொள்
உச்சத்தை திரும்பி பார்க்க
உலகம் வரும்!!!
அவள் தலையாடி
உதிர்ந்த மலர்கள்
தன்னை தொட்டாலே
கருகிவிடுவேன் என்றது
அவள் முகமுதிர்ந்த மங்களமே
அவளை அமங்களம்
என்றே தள்ளி நில்றென்றது
அவள் உடல் வளைந்து அழகான பட்டே
அவள் உள்ளமறந்தே தீயேடு
சாம்பலானது
அவள் நடந்த தெருவே அவள் பதம்
பட அஞ்சியே விழிகள் முடிட
அவள் தன்னை வெறுத்து
சிறைபட்ட இருளே அவள் வாழ்வின்
துணையானது !!!
அவள் தனிமைக்கு
துணையாய் அவள்
வரைந்த கற்பனை
உருவம் உயிபெற்று
வராதென்று அவள்
மட்டுமே அறிவாள் !!!
திரும்பிபார்க்கின்ற
என்னை
எப்படிபார்த்தாலும்
ஒற்றை துளியே நிற்காமல்
விழுகின்றதை கண்கள்
சொல்லாமல் சொல்லிசெல்லுகின்றது
இருந்தும் என்னிலும் உண்டு
கற்பனைகைக்குள் அடங்கிடா
கனவுகள்
கையேடு எடுத்திடமுடியாமல்!!!
என் தோல்விகளுக்குள் எத்தனை
காரணமும் இருக்கலாம் ஆனால்
இற்றைவரை என்னை நம்பியே
ஏற்றிவிட ஓற்றை கரம் இல்லா தோல்விகளே
அதிகம் இது விதியே இல்லை
என்பிறப்பின் தண்டனையே அறியேன்
தோல்வியால் பறிபோன ஆசை
அலைமோதி அலைமோதி
மனசுடைக்க தனிமைகொண்டு
உறக்கம் தொலைந்த நிமிடம்
வெற்றி கிண்ணமாய் மரணத்தை
தூக்கிதரும் நெடி உயிர்ப்பாரத்தை
உடல் சுமக்க மறக்கின்றது!!
எந்தனை தடைகள் வந்தாலும்
உடைத்திடவே நினைக்கின்றேன்
ஆனால் கொஞ்சமும் மாறமலே
வாழ்வும் தடுமாறியே ஏங்கிடுது
ஒற்றை கைகூட தடுத்திட இல்லாமல்
மனசு ஏங்கிடும் பொழுதெல்லாம்
தனிமையை தலையணையாக்கியே
உறக்கம் விழித்திடுது
இல்லையென்ற ஓன்றையே
தேடிதுடிப்பதும் ஏமாந்தே ஒய்ந்து
கிடப்பதும் இழப்பால் கிடைத்திட
துயரமென்றாலும் மனசு அழுதிட
இதயம்வலிகிறதே தானாய்!!!
ஓரு மரணம் வலியேட பிறசவம்
அதுவே பிரசவித்த மகளின் வலியென்றால்
தீயிட்டு கொழுத்திடும் வலியை விட
வலி தரும்!!!
நமக்காக சிந்திக்க தவறினால்
முதுமைக்காலம்.
நம்மை அதிகம்
சிந்திக்க செய்கின்றது
நாம் மற்றவருக்காய்
பார்த்து பார்த்து சிந்தித்து
செய்யும் நல்லவைகள் யாவும்
யாரும் தனக்காய் செய்யாத போதே
முதுமை சந்தித்து
சிந்திக சொல்லும் நம்மை!!!
இறையே
நீயே தந்தாய்
நீயே பறித்தாய்.
நீயே எழுதினாய்
நீயே தடுத்தாய்
நீயே கருவி
இங்கே
நான் எப்படி குற்றவாளி
நீயே பதில்
நீயே கேள்வி இங்கே
விடையை என்னிடம் ஏன் கேட்க்கின்றாய்
எப்போதெல்லாம்
ஒரு வெற்றிட ஏமாற்றத்தடுமாற்றதை
அடைகின்றேனே
அப்போதெல்லாம்
ஒரு அனாதையைபோல் தனியாகின்றேன்.
எப்போதெல்லாம்
ஓரு துணையற்ற போராட்டத்திற்க்குள்
நடக்கின்றேனே
அப்போதெல்லாம்
என் கண்கள்
தேடும் தூரம் வரை ஒரு நிழல் கூட
துணையானதில்லை
எப்போதெல்லாம்
என் கற்பனைகள் புன்னைக்கின்றதோ
அப்போதெல்லம்
வாழ்க்கைக்கு நடுவே பல விம்பத்துகள்
புன்னகைக்கின்றது
எப்போதெல்லாம்
பொய்களை நம்பிஏமாறுகின்றேனே
அப்போதெல்லாம்
அன்பிற்க்கும் எனக்கும் நடுவே
ஓரு அவநம்பிக்கை யுத்தம் நடக்கின்றது!!
நம்
வாழ்க்கையை நாமே
கேலிகூத்தாகி
மற்றவர் கேலியில்
சிதைக்கின்றோம் ஏனோ!!
வாழ்க்கையை வாழ நமக்கே
தெரியாதபோதே
நாம் எடுக்கும முடிவுகள்
நம்மையே கேலிபேசும்!!
ஒரு விதையின் அழகில் ஓரு
உயிரின் அழகு பூப்பதை
மனிதயழகு புரியாமலே தன்னை
தானே அசிங்கப்படுத்தி
வாழகற்றுகொண்டது!!!
மண்ணின் அழகு மனிதனின் அழகில்
பூப்பது!!!
இசையின் கரங்களை பற்றியே
காதல் செய்தவள்
மழையின் துறல்
பட்டுக்கவிதையானவள்
வெண்ணிலாவின் வளர்பிறைக்குள்
பூவாய் மலர்ந்தவள்
ஓவ்வொரு விடியலிலும்
ஆதவன் ஒளியின் கரங்களின்
உளியாய் எழுபவள்
வானவில் வளைந்தால் மட்டுமே
துள்ளி விளையாடுவாள்
சிறுமியைப்போல்!!
இந்த பூவிற்க்கு எந்த பூவும்
தலைசாய்க்கும்
தன்னைபோன்ற தனிமையானவள்
என்று !!!
இந்த பூவின் மரணக்குடைக்குள்
ஓரு ஆசை கைபிடிக்கின்றது
தானாய்!!!
நினைவுகளை கைதுசெய்து
நிழலாய் என்னைத்திரிந்து
நியமென நீ உயிர் வாழ்கின்றாய் என்னில்
அறியமலே கதையென்று முடிவற்று
தவித்திடு முடிவுக்காய்!!!
நம் கனவுகள் ஆசைகள்
ஓரு கற்பனை உலகத்தேட
நிழலாய் மறைந்தே
வாழும் போதுதான்
நியவாழ்க்கை
வெறுபில் விழுகின்றது
நம் நம்பிக்கை
ஓருவர் தூக்கியுடைத்த
பொம்மைபோல்
சிதறிவிழுந்திடும் போதே
நம் மனசு உறைந்து விடுகின்றது
விழிகள் அசைகையில்
விம்பங்கள் தோன்றினாலும்
உயிரற்ற விம்பமே வந்து
மறைகின்றது
தோற்றதைவிட வலி
தோற்கடித்தவர் தந்த
ஏமாற்றதின் வலியே
பெரிய பறையின் சுமையாகின்றது!!!
பணதிற்க்காக அசிங்கப்பட்டு
கூட வாழும் மனிதம்
அன்பிற்காய் விட்டுகொடுத்து
கூட வாழாமல் பிரிந்தே
செல்கின்றனர் தனியாய்
